Ποτέ δεν είναι αργά!

http://grbloopers.blogspot.com

Μια θαυμάσια συνέντευξη, κατά την οποία ξεκαθαρίζει απολύτως τις αντιλήψεις του για μια σύγχρονη Αριστερά ριζοσπαστικής δημοκρατίας, έδωσε στον Γιώργο Μελιγγώνη (Ελεύθερος Τύπος) ο Φώτης Κουβέλης.
«Στη βάση ενός εναλλακτικού προγράμματος είναι δυνατό να διαμορφωθεί και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Όχι γενικά και αόριστα. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαμορφώσουν σχέση προγραμματικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες» υποστηρίζει ο ΦΚ, και με βρίσκει όχι απλώς να συμφωνώ, αλλά να υπερθεματίζω.
Αν και δεν παραβλέπει τις προσπάθειες που έγιναν μέχρι τώρα προς αυτή τη κατεύθυνση και την ύπαρξη καλά επεξεργασμένων προτάσεων που συνιστούν επιμέρους προγραμματικές θέσεις για κρίσιμα ζητήματα, επισημαίνει ότι «το μεγάλο θέμα είναι, όμως, ο ολοκληρωμένος προγραμματικός λόγος».

«Θα ήταν ευχής έργο να είχαμε καταθέσει το ολοκληρωμένο πρόγραμμα στην ελληνική κοινωνία πριν από καιρό. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά» λέει ο ΦΚ, και από εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις μου:
Αφού πρώτα αποσαφηνίσω ότι η «πολιτική εμπιστοσύνη» δεν θα πρέπει να θεωρείται με σοσιαλδημοκρατικούς όρους, δηλαδή σαν κάποιο είδος «συμβολαίου με τον λαό», αλλά να αποτελεί μια σύνθετη κοινωνική και πολιτισμική διαδικασία αποκρυστάλλωσης του κοινωνικού αιτήματος στην πολιτική ρητορική και πρακτική του κόμματος. Αξίζει μάλλον να επισημάνω ότι στη ριζοσπαστική δημοκρατία δεν υπάρχει η έννοια της «καθοδήγησης».
Η γνώση και η βούληση καθώς και η απόφαση ανατροπής του καθεστώτος συνυφαίνεται μέσα στη κοινωνία και δομείται ως ανάγκη στο πλαίσιο της καθημερινότητας.
Η στρατηγική ανατροπής του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας δεν εκπονείται από κάποιο πολιτικό κέντρο, αλλά συνδιαμορφώνεται από τα ενεργά κινήματα και τους ενεργούς πολίτες, συγκυριακά. Με αυτή την έννοια ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ποτέ «συμβόλαιο με τον λαό», ούτε καν το θεμέλιο της «εμπιστοσύνης» των ευρύτερων, μη προνομιούχων και αποκλεισμένων κοινωνικών στρωμάτων, θα ήταν όμως απαραίτητο στοιχείο στον προσδιορισμό της εξουσιαστικής ταυτότητας του κόμματος. Δίχως αυτό η εξουσιαστική προσωπικότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι λειψή και στον πολιτικό ανταγωνισμό τα «λειψά» πράγματα εκλαμβάνονται ως αδυναμία άσκησης πολιτικής, ως ασθενής, αν όχι συγκεχυμένη πολιτική βούληση.

Έτσι, λοιπόν, καταλήγω να απαντώ στον καλό φίλο ΦΚ ότι στην πολιτική υπάρχει και το «αργά», και το «πολύ αργά», τα οποία δυστυχώς παίζουν και αυτά σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της «εμπιστοσύνης», η οποία είναι απολύτως συνυφασμένη με τη μορφή και το περιεχόμενο της διακυβέρνησης.
Κατά τα λοιπά θα συμφωνήσουμε. Ιδιαίτερα σε τρία σημεία:
- «Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση και σε νέα καθήκοντα για την Αριστερά, σε σχέση με την επελαύνουσα οικονομική κρίση και την ύφεση. Αν δεν ανοίξουν οι δρόμοι της αντινεοφιλελεύθερης πολιτικής, θα πληρώσουν πάλι οι πολλοί για πολλά. Είναι καθοριστικής σημασίας ποιες πολιτικές δυνάμεις θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρέπει να μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Αν στις κρίσιμες επιλογές της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής δεν μπει η σφραγίδα των κινημάτων και των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, θα έχουμε συμβάλει εμείς, η Αριστερά, είτε με την αδράνειά μας είτε με τις αναστολές μας ή ακόμη και με παρωχημένες θέσεις μας, στην αναβίωση του αντικοινωνικού συστήματος».
- «Θεωρώ ότι δεν μπορούμε πια να μιλάμε για τη Mεγάλη Αριστερά, στο πλαίσιο της παραδοσιακής ή της μετεξελιγμένης κομμουνιστικής Αριστεράς. Με δεδομένη την περιχαράκωση και την αναδίπλωση του ΚΚΕ, αλλά και με δεδομένες τις υπαρκτές διαφορές που υπάρχουν σε προβλήματα άμεσης πολιτικής και στρατηγικών στόχων, τα πράγματα πρέπει να διαφοροποιηθούν. Το ζήτημα του πολυκερματισμένου χώρου της Αριστεράς είναι υπαρκτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά όχι με απόκρυψη ή με εξωραϊσμό των διαφορών που υπάρχουν και είναι μεγάλες».
- «Το ζητούμενο είναι να ανατρέψουμε το δικομματικό σκηνικό και αυτό είναι υπόθεση που δημιουργεί και για εμάς ειδική ευθύνη. Δεν φτάνει να αφορίζεις το δικομματισμό. Πρέπει να κινείς πολιτικές διαδικασίες, να έχεις πολιτική στόχευση και πρόγραμμα για την ανατροπή του».

Ο δικομματισμός, φίλοι, αποτελεί λειτουργικό στοιχείο του κυριάρχου πολιτικού συστήματος. Δίχως αυτόν το καθεστώς της διαπλοκής μπορεί να μην εξαφανιστεί εξ υπαρχής, αλλά τουλάχιστον θα δοκιμαστεί σκληρά με την ελπίδα ότι η κοινωνία τελικά θα νικήσει τους νταβάδες της.
Υπαινίσσομαι ότι αν δεν ανατραπεί ο δικομματισμός δεν υπάρχει απολύτως καμία ελπίδα να ανασάνουμε από τη διαφθορά, τη καθυστέρηση, την χυδαιότητα και την υποκουλτούρα που ορίζουν τις παραμέτρους εναλλαγής στην εξουσία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Προσοχή, η διαπλοκή δεν αφορά μονάχα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δόξα τω Θεώ οι νταβάδες έχουν βάλει το πόδι τους (ανθρώπους τους) και στα υπόλοιπα κόμματα, προωθώντας τους μάλιστα με κάθε μέσο και από κάθε Μέσο που διαθέτουν.
Έχοντας υπόψη αυτό ακριβώς δεν πιστεύω ότι η κατάρρευση του δικομματισμού θα επιφέρει αυτομάτως την πολιτική κάθαρση. Όχι! Απλώς θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις μια νέας μεταπολίτευσης, με καθαρότερους πολιτικούς όρους, όπου η θέση του «νταβά» θα βρίσκεται σε διαρκή δοκιμασία με αποτέλεσμα να κλονιστεί σοβαρά η ηγεμονία του.
Αυτό και μόνο θα επιφέρει μια σοβαρή …μεταρρύθμιση του πολιτικού ανταγωνισμού και συνεπώς του πολιτικού συστήματος.
./.